توهم تقــوا

خیلی وقت‌ها که گنـــاه نمی‌کنم ،

برای این است که ،

شرایـــط فراهم نیست ،

توهم تقــوا نگیرم ...

هنوز هم ...

هنوز ،

کابلی که با آن دستـش را بسته بودند ،

و زنده دفنش کرده بودند ،

دور استخوان‌های دستــش بود ...

یاور

خـــدا را اگر بــــاور داشته باشیم ،

او هم ،

زیر بـــاورمان یــک نقـطــه می‌گذارد ،

و می‌شود یــــــاور مــا ...

قرار

قـرار من با تو ،

همیشه ،

کــنار مهــربانی‌هایت ... ؛

مقصد

قطاری سمت خــدا می‌رفت ،

همه مــردم سوار شدند ،

وقتی به بهــشت رسید ،

همـه پیــاده شدند ،

یادشان رفته بود ،

مقصــد خـــدا بود ،

نه بهــشت ؛

ماهِ من

دلـــمان که می‌گیرد ،

تاوان لحــظاتی است که ،

به غیر او دل بسته بودیم ؛

باز مــاه گرفت ،

ماه دلـــم گرفته است بی‌تــــو ...

فقط خدا

همین که خــدا با ماست ،

برایمان کافــی‌ست ؛

«من» را خـــط می‌زنیم ،

تا هرچه هست خدا باشد ؛

وقتی عاشق می‌شوی ...

عاشق که می‌شوی ،

تازه می‌فهمی ،

چقدر برای خدایت کم گذاشته‌ای ...

صاحب خانه

می‌گویند: دل خانه‌ی خـــداست ؛

دوست دارم ،

کلیـــدش را بدهم دست خودش ...

تو را صدا می‌زنم ...

بی هیچ نظم و نثری ؛

خیلی ساده و بی‌تکلف ،

تو را صدا می‌زنم ...